Bu sözü terörle mücadele eden biri olarak yazıyorum: Barış çağrısı olumlu
Feramuz ERDİN
12 Eylül askeri darbesinde ortaokula giden bir öğrenciydim. İlkokul yıllarımda, semtim Anadoluhisarı’ndaki mahallemizde silahlı sağ -sol çatışmalarına, siyasi hengame ve cinayetlere, bombalamalara, polis karakolu baskınlarına, otobüs ve kahvehane taranması sonucunda ölen insanlara o yaşımda şahsen şahit olmuştum. Sokaklar bölünmüş, neredeyse tüm boş duvarlar karşılıklı uğraşın sloganlarının yazıldığı yerler olmuştu. O minik yaşlarda ailelerimizle birlikte yaşadığımız tedirginlik ve gerginlik hakikaten dayanılmaz ölçüdeydi.
12 EYLÜL İLAÇ ÜZERE GELMİŞTİ
Daha o yaşımızda bizden beklenen “taraf olma” konusunda merhum babamın da telkin ve uğraşlarıyla yalnızca eğitimine odaklanan “apolitik” birisi olmayı tercih etmiştim ancak bugün olduğu üzere o periyotta de apolitik olmak tahminen de hepsinden daha riskliydi. Zira bölünmüş toplum, daima bir “taraftar” arayışındaydı.
Sonra 12 Eylül geldi ve herşey bir anda bıçak üzere kesildi. Kenan Cihan başkanlığındaki darbe idaresi tüm kara bulutları bir gecede dağıtmıştı. Öldüresiye düşman olan solcular ile davacılar bir anda cezaevlerine tıkılmış ve birebir yazgısı paylaşmaya başlamıştı.
O EVLİLİK MAHALLEDE GÜNDEM OLMUŞTU
Toplumdaki tüm bu bölünmüşlüğe karşın hoş şeyler de oluyordu. Aşk hiçbir vakit hudut tanımıyor, gönül ferman dinlemiyordu. Mahallemizin en hoş kızı sayılabilecek ve süratli bir “solcu” olarak bilinen bir ablamız “ülkücü” bir avukat ile hayatını birleştirmişti. Evet, bugün MHP Genel Lider Yardımcısı olarak vazife yapan Fethi Yıldız, uzun yıllar sonra sonlandıracağı bir evlilik yaparak mahallemizin damadı olmuştu. Bir solcu ile bir sağcının örnek evliliği hem herkesi şaşırtmış hem de aile sohbetlerinde uzun yılllar sürecek bir gündem konusu olmuştu.
SAĞ – SOL BİTTİ BÖLÜCÜLÜK VE CEMAATLEŞME SÜRAT KAZANDI
12 Eylül’ün sağ – sol çatışmasını bitirmesi hepimizi keyifli etmişti. Başka yandan da o devirde sıkıntı bir imtihan sonrasında girdiğim Polis Koleji’nde devrin askeri idaresinin tüm “Atatürkçülük” savına karşın çok süratli bir cemaatleşme dikkat çekiyordu. Sonradan kendilerinin “Nurcu” olduğunu öğrendiğimiz bir gurup, Fethullah Gülen isimli bir imamın etrafında ışık suratında birleşiyordu. Bir yandan biz baskı altında olduklarını düşünürken, başka yandan da onlar rahatlıkla sayılarını artırıyordu. Sayıları az olan bir gurup ise etnik bir ekip mevzuları lisana getirmeye başlamıştı. O yaşımızda, etrafımızda olan – biteni bu kadar net kıymetlendirerek bugünkü sonuçlarını ön görebilmemiz olağan ki mümkün değildi. Yalnız bildiğim bir şey varsa, o da ülkece son 40 yılda yaşadığımız herşeyin, Polis Akademisi’ndeki pahalı hocamız Profesör Hasan Köni’nin ta o yıllarda derslerinde anlattığı Büyük Ortadoğu Projesi ile birebir örtüşmesiydi.
1984’TE PKK’NIN YABANÎ YÜZÜ İLE TANIŞTIK
Askerlerin tüm hakimiyet ve baskılarına karşın 1984 yılında bölücü – ayrılıkçı bir örgüt olarak ortaya çıkan PKK’lı teröristlerin 15 Ağustos 1984 akşamı Siirt’in Eruh ve Hakkari’nin Şemdinli ilçelerinde ağır silahlar ile gerçekleştirdiği ataklarda bir asker şehit düştü, 9 asker ve 3 sivil yaralandı. Ne vakit ve nasıl örgütlendiği ve bu boyutta silahlandığı fark edilmeyen bu örgüt bir anda Türkiye’nin gündemine oturdu. Ondan sonra başlayan ve baskın formunda gerçekleştirilen ağır silahlı ataklarda bugüne kadar birden fazla güvenlik vazifelisi olan ve ortalarına sivillerin de bulunduğu 15 bin insanımızı şehit edildi. Terör on binlerce kişinin de çeşitli derecelerde yaralanmasına neden oldu. Bugün ülkenin çabucak her mezarlığında yer alan Türk bayraklı mezarlar bu devirde PKK tarafından şehit edilen vatandaşlarımıza aittir.
KAÇINILMAZ O KADER
Hayatımın baharında askerlik hizmetimi yapmak üzere “gönderildiğim” ve benzerlerine fakat sinemalarda rastlanabilecek kurallarda tam bir yıl geçirdiğim Şırnak Uludere Irak sonundaki deneyim ve yaşanmışlıklarım bende büyük bir kırılma ve o oranda da gelişmeye yol açtı. Soğuğun iliklerine kadar işlediği bir ortamda kan ve barut kokusu ile harmanlanmış her an mevtle yüzyüze bulunma hali, aslında askerliğini o bölgede yapan siviller ile profesyonel kamu vazifelilerinin daha sonra yaşamış oldukları “travma sonrası sendromu” belirtilerinin kaynağını belirlemek için kafidir.
Toplumda gözlemlenen genel ümitsizlik ve gerginlik halinin bir sebebi de buralarda yaşanan ve daha sonra da aile bireylerine de sirayet eden şahsî travmalardır. Yüzbinlerce şehit ve gazi yakını ile bir devir için dahi olsa terörle çabada misyon yapan milyonlarca insanın hissettikleri değerlidir. Türkiye olarak biz, global bir grup planların modülü olarak ortaya çıktığı aşikar olan bölücü – ayrılıçı terörle gayret ederken, tıpkı vakitte komşu ülkelerimizde de bir çok gelişmeler yaşandı. Irak ve Suriye’de PKK’nın da varoluş gayesi doğrultusunda “bölünmeler” yaşandı.
TERÖRÜ SONLANDIRMA DAVETİ OLUMLU MU?
Kendi adıma, bana bunu yaşatanlara hakkımı helal etmem yahut onları affetmem ve onlarla olan çabamı sona erdirmem asla mümkün değildir. Yaşadığım acılar bir ferdi olmakla gurur duyduğum aziz milletime helal, bunlara sebep olanlara ise iki cihanda da haram olsun.
Ancak, milletimiz için terör kaygısından arınmış bir formda inançlı bir ortamda yaşama talihini getirmesi; geçmişte yaşanan ve bugün hala yaşanmakta olan acıları göz gerisi etmemesi, gerçek manada huzur ve barışı getirmesi kaydıyla tüm bu acıların sorumlusu Abdullah Öcalan’dan dahi gelmiş olsa bu çağrıyı olumlu buluyorum.
Diğer yandan da 40 yıl sonra gelen bu türlü bir fırsatın, bir kadro kısa devirli siyasi hesaplara kurban edilmemesi ve dar kapsamlı bir tabana mal edilmemesi gereklidir. Milletin yürekten onaylamadığı bir süreç sonuçsuz kalmaya mahkumdur.
patronlardunyasi.com
